De ontsnappingsroute

Kennen jullie die mop van de familie Jansen die naar Amerika ging?

Nou….die gingen niet haha. (snik snik).

We hebben een geweldige week gehad op Tahiti en we zouden zondag 6 mei heel vroeg in de ochtend naar Los Angelos vertrekken. De vlucht zag er verder redelijk goed uit dus zaterdagavond alles ingepakt. We hadden een kort nachtje want het wekkertje ging alweer om 4.15 uur. Vol goeie moed opgestaan en koffers naar de auto gebracht. In gedachte zag ik ons al fietsen langs het strand van LA en zag ik ons al in de auto rijden door de wijken van Beverly Hills en Santa Barbara. We hadden zelfs al een vooraf goedkeuring van een Airbnb dichtbij het strand dus we hoefden ons ook al geen zorgen meer te maken over de accommodatie. Net toen Jan-Willem de laatste spullen naar de auto bracht en ik nog een laatste check deed in het appartement en nog vluchtig de  mailbox opende, zag ik een mailtje van Air France. Zoals iedereen gewend is van de Fransen was ook dit mailtje volledig in het Frans. Maar ik begreep het maar al te goed: ‘Votre vol est annanulé’. 

Enigszins in paniek en tegelijkertijd razend snel denkend wat te doen, ren ik naar Jan-Willem. Shit…wat nu? De auto moest terug naar de luchthaven en verder hebben wij geen enkel recht ergens op. Toch maar naar de luchthaven gereden omdat de auto ook terug moest en hopelijk konden we dan wat meer informatie krijgen over onze opties en kansen. 

Eenmaal aangekomen op de luchthaven waren we natuurlijk niet de enigen. Vele mensen stonden bij de Air France-balie; allemaal in de rij om omgeboekt te worden op een andere vlucht. En dan besef je ineens dat je weinig kanten opkan vanaf zo’n eiland. De enige 2 routes zijn naar Los Angelos en naar Auckland. Air France had een technisch probleem in LA en het toestel zou niet meer komen naar Tahiti. 

Ondanks dat er elke dag met Tahiti Air een vlucht  naar Los Angelos vertrekt, zagen die vluchten er niet goed uit  en nu moesten er ook nog eens 265 mensen omgeboekt worden!! Sommige passagiers kregen te horen dat ze pas een week later konden vertrekken! Afwachten en hopen dat je meekomt op een vlucht zou in ons geval maar zo een paar weken extra op Tahiti kunnen betekenen. Nou is Tahiti een mooi paradijs hoor, daar niet van. Maar na een week heb je het er ook wel gezien, het leven is er duur en de verplichtingen thuis roepen ook weer.  Naar Los Angelos zag het er voor ons dus meer dan beroerd uit en we waren er al snel uit; terug naar Auckland is onze beste kans. Maar ook daarnaartoe werden mensen omgeboekt en de volgende vlucht ging pas 3 dagen later. Maar…..de vrouw van het grondpersoneel zei ons dat diezelfde dag aan het einde van de middag een vlucht zou vertrekken naar Auckland met Air New Zealand. En daar hebben wij bij KLM dus geen overeenkomst mee. Dus geen stand-by mogelijkheid. We twijfelden geen seconde en keken op de site van Air New Zealand of we nog stoelen konden kopen. Er waren stoelen!!! Weliswaar een van de laatste maar we konden mee!! Even onverwacht €1450 afrekenen.(Auwwww!!! Lelijk!!! Zuur!!!)

Maar eigenlijk waren we heel blij dat we weg konden komen en beseften we dat we erg veel geluk hebben gehad. 

We hebben het wel even moeten laten bezinken; het onverwacht extra grote geldbedrag was zuur maar vooral het gevoel dat er zo abrupt een eind aan de vakantie komt en nu ook wel een hele lange reis terug. Nog meer uren extra vliegen…alsof een vlucht van 23 uur nog niet genoeg is. 

Ondanks deze enorme pech hadden we wel met een aantal dingen geluk. Ten eerste dat we diezelfde dag alsnog weg konden natuurlijk. Ten tweede mochten we de auto zonder extra kosten langer houden. En ten derde konden we zonder problemen weer terug in ons appartement waar we dan ook tot laat in de middag zijn gebleven. We wisten dat er geen andere gasten zouden komen die dag en ik kon op m’n gemak alle nieuwe tickets regelen. 

Terug in Auckland zijn we in een hotel gaan slapen in de stad zodat we de dag erna even wat leuks konden gaan doen. Emirates zou pas ’s avonds vliegen dus we moesten ons nog een hele dag vermaken. Op het vliegveld in Auckland hadden we geluk bij aankomst. Blijkbaar hadden we moeten aangeven dat we wandelschoenen bij ons hadden. De eerste keer na aankomst hebben ze er niets van gezegd maar dit keer moesten de koffers open. Malou was heel hard aan het huilen van moeheid en tegelijkertijd werd ons verteld dat we de wandelschoenen hadden moeten aangeven en dat er een hele hoge boete op staat. Fjuuuwww wat een geluk…geen boete voor ons:-)

Het hotel was prima en ondanks dat Boaz al vanaf 4.15 uur lag te spoken, hadden we allemaal redelijk goed geslapen. We hadden geregeld dat we tot 13.00 uur op de kamer konden blijven en zijn daarna lekker naar de haven gelopen waar Malou en Boaz nog uitgebreid konden spelen in de speeltuin. Heerlijk geluncht en om 17.00 uur kwam de taxi om naar het vliegveld te gaan. 

Daar kregen we te horen dat we ons een uur voor vertrek moesten melden. Er waren nog wel stoelen vrij maar zoals ik al wist, is Payload meestal een probleem op deze vlucht; het gewicht. 

Het waren spannende minuten op het laatst maar we konden mee!!! We moesten wel rennen alsof we deelnamen aan de marathon maar we waren nog op tijd bij de gate. En de m&m’s hadden ook gewerkt voor de crew; wij waren een van de weinigen die 2 stoelen voor onszelf hadden:-) Dus de kinderen konden heerlijk slapen!! Voelde me wel licht opgelaten ten opzichte van al die andere mensen die wel hutje op mutje zaten maar ja….dat was de beloning na het lange wachten in onzekerheid. 

Eenmaal aangekomen in Dubai hadden we er maar 2 uurtjes tussen en bij de gate kregen we meteen te horen dat we ook een stoelnummer hadden naar Amsterdam:-)

Het was een ontzettend lange terugreis maar het liep allemaal heel gesmeerd en daar zijn we blij om. Boaz en Malou hebben het ook heel goed gedaan. Ze hebben alleen de eerste 8 uur geslapen van Auckland naar Dubai en daarna helemaal niet meer. Ja, 1 minuut voor de landing, toen viel Boaz in een diepe slaap en toen was het helemaal met hem gebeurd. Malou viel in de auto pas in een diepe slaap en was ook helemaal op toen we thuis kwamen. Maar……home sweet home:-)

Altijd weer lekker om thuis te komen. Je eigen huis ziet er weer als nieuw uit vind ik als je zolang bent weggeweest. En een stukje klopt dit ook letterlijk; want bij binnenkomst konden we meteen onze mooie geschilderde nieuwe witte trap bewonderen. Dankjewel Jan!!!

Wij gaan weer nadenken over een volgende bestemming. Leuk dat jullie ons volgden en tot de volgende keer bij 4 op reis!