Baaitjes, bergen, meertjes en teveel om op te noemen

De zomer hebben we kalm aan achter ons gelaten en we kunnen merken dat het hier nu echt herfst is met wisselvallig weer. Op onze laatste dag op het Noordereiland hebben we non-stop hele harde regen en wind gehad, echt baggerweer!!! Het stormde echt en daar was ook ons oude campertje helaas niet goed tegen bestand.  Door het slechte weer kwamen we weer achter wat gebreken; deur sluit niet goed af, dakraam sluit niet goed af, dakraam van wc vliegt open en tja, als dan de verwarming het ook niet doet, is het eerder kramperen dan kamperen. Dan is het wild kamperen niet te doen zonder elektrische kachel. 

Tijdens het rijden en al die stortregen lekte het regenwater gewoon de camper in en waar de kindjes zaten, was het dan ook echt ijskoud! Maar goed, desondanks vooralsnog geen problemen met de motor en de boiler werkt ook fantastisch dus aan warm water geen gebrek:-) En handig als Wimpie altijd is; het dakraam afgedekt met karton en ducktape, handdoeken tegen de deur gelegd en eens goed naar de kachel gekeken (die soms wel werkt en soms niet dus die lijkt toch niet helemaal in orde te zijn).

Na een stormachtige nacht in Wellington op onze romantische parkeerplaats (not), zijn we naar de ferry gereden voor onze overtocht naar het Zuidereiland. Aangekomen bij de ferry zagen we de voorspelling van de zee. Er waren 5 categorieën van Calm naar Storm. En in ons geval stond het bord op ‘Heavy,’ de een na zwaarste categorie. Na lang wachten mochten we uiteindelijk de ferry op en daar zagen we dat alles vast werd gezet met zware kettingen. Ik vroeg nog heel naïef aan een medewerker of we terug mochten naar de camper als we nog iets nodig hadden maar hij zei resoluut:’no, it’s going to be a rough ride’. 

En een ruige overtocht werd het ook wel die eerste 2,5 uur! Regelmatig werd geadviseerd om te blijven zitten en serveersters liepen rond met spuugzakjes en ijsklontjes (die schijnbaar helpen tegen zeeziek voelen). Na verloop van tijd werd het iets rustiger en dachten we lekker met de kindjes even naar de speelverdieping te gaan. Een soort Chimpie Champ zeg maar. Maar dan in het klein. Al snel kregen Jan-Willem en ik meer last van de deining hier en hebben we de kids weer mee naar boven gelokt met aankondiging van tekenfilms kijken. Golven waren wel 7 tot 10 meter hoog! 

Na 2,5 uur varen werd het kalm en het zonnetje kwam eindelijk weer eens tevoorschijn. En wat een prachtige groene bergen met die mooie kleur van het water erbij! 

De dag erna zijn we in het gebied van de Marlborough sounds gaan rijden. Een gebied met prachtige baaitjes, bergen en fluisterstille wateren. Vanuit Picton hebben we eerst een wandeling gemaakt. Een pittig klimmetje dit keer maar eenmaal boven hadden we een prachtig uitzicht over een baai van de Marlborough Sounds. Daar wat ansichtkaart-waardige kiekjes gemaakt en daarna de toeristische route verder gereden door de Marlborough Sounds. Wat ongelooflijk mooi is dit!! Het water is spekglad en dan zo’n mooie groene kleur water en die bergen eromheen. Prachtig!!

Vanuit Nelson hebben we een dag gefietst over de Great Taste Trail: een 174 kilometer lang stuk dat  heel populair is om te fietsen. Dus fietsen hier gehuurd en een karretje waar de kids met z’n tweeën in konden zitten en gaan met die banaan! Omdat we met een karretje erachter niet al te stijl omhoog kunnen, hebben we een redelijk vlakke route genomen. Op de heenweg hadden we de wind voor en dat was best pittig! Zeker als je een e-bike gewend bent. Maar het zonnetje scheen, het was een mooie herfstdag en het was heerlijk fietsen door de landerijen met allemaal boomgaarden en wijngaarden. In de verte alle bergen om ons heen, heerlijk!  ’s ochtends eerst een kopje koffie onderweg gedronken. De koffie is goed hier en ze houden van sterke bakkies. Dus ik hou het bij een koffie verkeerd, dat gelijk staat aan een gemiddelde tot sterke Nederlandse cappuccino. 

Na 14 km fietsen raakte ik een beetje overmoedig en ondanks dat Jan-Willem zei dat het wel ver zat was met kids, zei ik dat we nog wel tot het volgende dorpje konden fietsen dat nog 8 km verderop lag om daar te lunchen. De wind was dus stevig en Malou en Boaz begonnen steeds harder te drammen. Uiteindelijk waren we aangekomen bij het dorpje en hebben daar lekker geluncht. 

De terugweg was een stuk prettiger met de wind in onze rug en ook Malou en Boaz genoten weer en zongen liedjes onderweg. We kwamen langs een wijnproeverij dus daar een stop gemaakt. Na 3 verschillende soorten wijn geproefd te hebben, zijn we voor een fles rood gegaan. Wel €25 lichter maar ach, we zijn maar één keer hier. Al met al was het toch een erg leuk dagje en 45 km gefietst. Heb nu alleen geen kont meer over en het is lang geleden dat ik m’n beentjes zo heb gevoeld! Jan-Willem heeft nergens last van maar ja, die doet ook heftig aan wielrennen. 

Het warme bubbelbad ’s avonds op de camping was dan ook erg welkom!!

Zaterdag zijn we naar het nationaal park van Abeltje Tasman geweest. Met een boot voeren we ernaartoe. Onderweg hadden we het geluk zeehondjes te zien en zelfs heel veel dolfijnen! Na 50 minuten varen stapten we van de boot af en zagen hier hele mooie goudkleurige zandstranden. Ondanks dat het een bewolkte dag was, zag het er allemaal prachtig uit. Echt paradijselijk mooi! Vanaf het strand liep er een pad het park in en was het een mooie rondwandeling van ruim een uur. (waar wij dan wel 2 uur over deden). Eenmaal weer teruggekomen bij het strand, konden we nog picknicken voordat de boot ons weer kwam ophalen. Met mooi weer is het hier zeker een aanrader om een nacht te blijven slapen. 

Vanuit het Nationaal park zijn we doorgereden de bergen in. We waren op zoek naar een camping en hadden er een gevonden op een prachtige locatie aan een meer. Toch blij dat we hiernaartoe zijn gereden want de omgeving hier is prachtig! 

De volgende dag hier nog even een minirondje gelopen en nog even genoten van de vele vogelgeluidjes. We hebben de meest uiteenlopende en vrolijke deuntjes gehoord, echt mooi!

Aangezien we nog vele kilometers voor de boeg hebben, zijn we doorgereden naar de pannenkoeken-rotsen. En daar hoort natuurlijk een pannenkoeken-lunch bij:-) Deze rotsen zijn van kalksteen en zien eruit als allemaal lagen pannenkoeken op elkaar. In de rotsen zitten gaten waar het zeewater doorheen komt en bij vloed, spuit het door de gaten heen. Helaas stond het zeewater niet hoog genoeg om dit spektakel mee te kunnen maken, maar de rotsen waren erg mooi en zeer de moeite waard om te zien! 

In het plaatstje Hokitika, gingen we ’s avonds op zoek naar de Gloeiwormen. Echt bizar; we liepen een klein bosje in en vervolgens leek het wel kerstmis; allemaal lichtjes om ons heen. (gloeiwormen dus haha). Nog tijd genoeg gehad om de regendans te doen want ondanks dat het maar 300 meter lopen was naar de gloeiwormen, krijgen wij het natuurlijk weer voor elkaar om te verdwalen in de stortregen op de terugweg. Doordat het zo regende, waren we niet goed aan het opletten waar we liepen in het donker en ineens wisten we het niet meer. Stelletje idioten die we zijn…300 meter verderop en wij raken de weg kwijt! Gelukkig is het weer snel goed gekomen en hadden we (bijna allemaal) goeie regenkleding aan:-)

De weersvoorspelling is voor de komende week niet veel goeds; regen, regen en nog eens 

regen:-(

Onze zomeroutfits zitten alweer in de koffers en onze winterspullen inclusief dassen etc, zijn nu opgeborgen in de kastjes van de camper. Malou en Boaz hebben allebei een hele dunne wandelbroek die ze perfect passen en een dikke wandelbroek die ze beiden van de kont afzakten. Boaz liep tijdens de laatste wandeltochten meerdere malen met z’n broek op z’n knieën haha! En wij die broek maar ophijsen. Met wasknijper geprobeerd vast te maken, veiligheidsspelden maar niets hielp. Toen heeft Jan-Willem naald en draad gekocht en heeft de broeken allebei ingemaakt zodat ze nu perfect zitten! Wimpie begint per 1 juni z’n eigen naai-atelier:-)

De Hokitika-kloof staat bekend om het mooie turquoise blauwe water met een lange mooie hangbrug eroverheen. Dus wij daarnaartoe maar we waren al gewaarschuwd dat we de mooie kleur niet zouden aantreffen omdat het zoveel heeft geregend. Eenmaal daar aangekomen zag het er prachtig uit maar jammer, geen mooi turquoise blauwe kleur water. Ach ja, melkgrijs kan ook heel mooi zijn haha. 

Toen doorgereden naar de Gletsjers. Ondanks dat er veel regen was voorspeld, hadden wij weer eens een keer erg veel geluk. Bij aankomst was de lucht bijna strak blauw! Normaal gesproken zouden we de wandeling niet meer zo laat hebben gedaan, maar nu het zo’n wisselvallig weer is, pakken wij graag de kans zodra het er mooi uitziet! Dus op naar de Franz Josef Gletsjer! Een mooie wandeling van totaal 1,5 uur. Malou en Boaz vonden deze wandeling ook erg leuk want nu konden ze lekker klimmen en klauteren over de stenen en we moesten een paar keer een rivierstroompje oversteken via rotsen waarbij je voeten lekker nat konden worden dus dat was dikke pret! Aan het einde van de wandeling, konden we de gletsjer redelijk goed zien en hebben daar even genoten en wat foto’s gemaakt.

Morgen is het plan om naar de Fox Gletsjer te rijden. Die was vandaag gesloten en morgen weten ze nog niet wat het weer gaat doen. Dus hopelijk is het geluk weer met ons:-)

Zoals jullie lezen, hebben we al van alles gezien en er is nog veel meer te beleven dus wordt vervolgd….

(We kunnen nog niet alle foto’s erop zetten want uploaden is vaak drama hier)

Liefs vanuit Nieuw-Zeeland

P.s Boaz vindt het zielig dat Abeltje Tasman dood is hahaha